En daar was het, praten dat kon ze maar luisteren dat was niet zo aan haar besteed. Echter zag ze wel het beeld der beelden en dat maakte haar rustig en zeker. Ze stapte op het beeld af en besefte zich dat ze werkelijk luisteren moest om dat te horen wat ze nog nooit gehoord had. Ze ging rustig staan na 3 stappen naar links gezet te hebben en 2 stappen naar rechts. Al die tijd was het helemaal niet zo moeilijk geweest. Maar omdat ze zo in zichzelf gekeerd was en vergat oprecht te luisteren naar dat wat om haar heen gebeurde zag opeens in dat de schim aan de overkant haar nooit een vraag had willen stellen. Standbeelden aan de overkant van de straat met dikke mist kunnen namelijk geen vragen stellen aan ons. Echter, had ze in het begin zo getwijfeld en was ze liever niet naar de overkant gelopen dat ze wel naar dat om haar heen geluisterd had maar vergeten was te luisteren naar het stemmetje in haar hart. Opeens was het houden van in het leven niet meer gebaseerd op het gaan in de juiste richting en weten waar je heen gaan moet. Maar juist in het geloven in je eigen gevoel en je levenskracht.
Einde.
Dit is mijn aller eerste verhaal dat ik geschreven heb zonder een bedacht slot, midden, of inleiding. Het is een verhaaltje dat spontaan tijdens het typen ervan ontstaan is. Ik weet dan ook nu nog helemaal niet of het een logische verhaal geworden is of meer abstract. Aangezien ik zelf meer nijg naar de laatste optie heb ik echt werkelijk geen idee. Voelt best gek iets te schrijven zonder te weten of de verhaal lijn een beetje helder is. Best wel gek hé zoiets? Altans voor mij voelde het onwijs gek om te typen maar daarmee ook wel weer heel erg leuk.
Ik hoop oprecht dat jullie ervan genoten hebben,
Liefs en een fijne zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten