In hoeverre kennen we elkaar nu werkelijk?

In het kader van de tekst hieronder heb ik mijn kladversie als post geplaatst. Alleen de spellingfouten heb ik wel verbeterd voor de leesbaarheid. Echter heb ik niet gekeken naar de opbouw van de zinnen en de logische volgorde omdat ik tevreden ben met dat wat ik geschreven heb. En ik daar niet nog is van alles aan veranderen ga om het zogenaamd perfect te laten lijken. Veel lees plezier en ik hoop dat ieder er wat voor zichzelf uit kan halen! Veel liefs, Marije

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vandaag wil ik het met jullie hebben over een serieus probleem. We staan er niet genoeg bij stil en dat maakt dat ik hier en nu voor mijzelf maar ook voor andere een patroon doorbreken wil.
Waar is de tijd gebleven dat we werkelijk in contact met andere waren? En nog wel is vroegen ' Hoe gaat het ermee vandaag meneer? Iedereen zegt nu standaard ( SUPER ) goed. Het gekke is echter dat de mens van nu het zegt met een doffe glans in de ogen en dat het vroeger een manier van een gesprek beginnen was. Waar is de tijd gebleven mensen? Waar oh waar zijn we toch mee bezig?
Het klinkt misschien cliché maar wanneer was voor jou de laatste keer dat je echt in gesprek was met iemand?

De afgelopen tijd en al een flinke tijd langer lijkt mijn Facebook pagina wel 1 pagina vol met geluk. De perfecte foto's omdat er een bewerking overheen is gegaan door 1 van de 100 bewerking app's of 1 van de flitsende filters. Na een gezellige vriendinnen avond zat ik standaard 5 minuten op mijn bed  een foto van die avond uit te bewerken om er vervolgens een prachtige tekst onder te bedenken alsof ik een soort dichter uit de literatuur voor stellen wil.

Het gekke is dat iedereen een prachtig leven hebben wil, natuurlijk dat snap ik zo goed! Maar we zijn Facebook als een soort 1 zijdig prikbord aan het gebruiken om ons geluk te kunnen laten zien. Maar waar blijft onze imperfectie? Niemand kan toch als een natural beauty opstaan? Of ben ik nu werkelijk de enige die als ze s'morgens opstaat eruit ziet als of ze uit een winterslaap ontwaakt? Geen denken aan dat ik dan een foto van mijzelf nemen ga en die op Facebook plaatsen. Ik ben dus echt niet gek! Maar waarom nu eigenlijk niet? Wat is het dat dat onmogelijk lijkt? Aan wie heb ik iets te bewijzen? Aan de ander, dacht het niet!

Je wilt het allemaal voor jezelf. Proberen te laten zien dat jij zo gelukkig en zo perfect bent. Maar niemand is perfect en geluk is iets dat je soms bent in je leven op een momentje tussen door. Dat wat je wel kan zijn is tevreden. Laat je dit nu net niet worden als je niet imperfect bent en dit ook accepteert.


Het afgelopen half jaar ging het niet super met mij en als ik heel eerlijk ben naar jullie nog steeds niet helemaal. Ik wil hier niet teveel op in gaan puur omdat dat niet de kern van dit verhaal is. Maar nu het niet zo top gaat als dat ik graag zou willen. Lijk ik op mijn Facebook en instagram een leuke meid van 17 die alles wel op een rijtje heb, Helaas deel ik dit met nog miljoenen jongeren maar ook volwassen. En zelfs kinderen leren aan dat je aan de hoeveelheid likes op de foto's bepaald hoe populair je bent en hoe gewaardeerd. We hangen onze liefde die we voelen voor de ander en zij naar ons op aan een like. Waar gaat het heen. Ook ik weet dat ik de wereld niet veranderen kan. En dat is ook mijn doel niet. Ongeveer een ruime week geleden had ik er over met 2 goede vriendinnen in een goed en fijn gesprek. We vinden het erg dat dit zich bij ons afspeelt in de wereld, en treurig genoeg dus ook bij ons als individu. Ik hoop dat ik voor mensen de ogen kan openen. Want sinds ik hoor dat mensen denken dat ik een soort van perfect leven zou hebben ben ik enorm geschrokken. Dit is echter ver weg van de werkelijke waarheid. Gelukkig konden sommige mensen erdoor heen breken en mij hiermee confronteren. Dit heeft mij goed gedaan en zo probeer ik eerst na te denken over dat wat ik plaatsen ga voordat ik het maar gewoon weer doe. Kijk is goed naar jezelf en je socialmedia gebruik want wat is nu waardevoller een goed gesprek met 1 van je 5 echte vriendinnen. Of 100 niks zegende likes op je net geplaatste foto?

Hiep, hiep hoera voor de angst!

Angst we ervaren het allemaal wel is. Maar weigeren om erover te praten, want ja dat hoort nu eenmaal niet! Stel je voor dat iemand er iets van vind of erger nog dat iemand je er op afkeurt. Echter, maken we angst altijd groter in ons hoofd dan dat het daadwerkelijk is.

Als je mij persoonlijk een vraag zou stellen over angst, dan zou mijn antwoord zijn: Ik vind het tonen van je angsten en je daarmee gevoelig op durven te stellen een prachtige eigenschap. Want hoe erg is het nu werkelijk om te laten zien dat ook jij wellicht imperfect bent? Sterker nog angsten hebben is menselijk! Zou je geen angstgevoelens hebben dan zou het betekenen dat je een zogenaamd perfect leven zou hebben. Maar laat dat nu net niet bestaan. Dus ik zou zeggen leven de angst want zonder angst is er geen leven. Hiep, hiep hoera voor de angst!

Echter, is geen enkel mens perfect en zal er nooit een mens zijn geweest in het verleden, vandaag de dag of in de toekomst die het zogenaamde perfecte leven lijden zal.
Het is simpel weg niet mogelijk maar toch zijn we allemaal opzoek.
Bizar eigenlijk hé? We weten dat het niet bestaat maar we zoeken er toch naar. In de hoop ooit, ooit het te vinden!

Echter, bestaat een gelukkig leven niet zo als wij die in ons hoofd bedenken voor jezelf of sterker nog voor een ander. Ja, ook een ander soms kunnen mensen door het uiten van hun ideeën de ander een angst aanjagen door hem of haar het idee te geven dat ze aan bepaalde normen moeten voldoen om minstens in onze wereld goed voor de dag door te komen. Klinkt hard maar is wel de waarheid helaas. De truc is echter in te zien wat jouw angsten zijn voordat de ander je angsten aanpraat of laat ervaren.

Het fascineert mij dat menig deel van de bevolking (en dus ook ik zelf) Dag op dag bezig zijn met het opbouwen van ons zogenaamde gelukkige wereldje. Voor in de toekomst of zelfs al vandaag de dag. Het is normaal jezelf in een positief licht te zetten, begrijp me niet verkeerd. Maar op het moment dat je hier te ver in gaat dan kun je jezelf kwetsen omdat onze angsten soms de overhand kunnen nemen over onze gedachten.

Ik las laatst in een prachtig boekje dat thuis bij mij in de kast staat dat je angst in de ogen moet kijken hoe eng dat ook is of voelt. Maar alleen als je hem diep in de ogen kijkt zonder enige twijfel zul je ervaren dat je angst niet de werkelijkheid is en dat je veel gelukkiger wordt als je je angsten aangaat in plaats van uit de weg gaan.

Omdat ook ik weet dat dit heel moeilijk is. Kun je als mens wel proberen jezelf niet zo bang voor van alles en nog wat te maken. En al helemaal niet als de gebeurtenis nog niet eens heeft plaats gevonden. Dit vreet energie en levert je niks op. Verloren tijd dus.

Echter, horen angsten bij het leven en zijn dus niet per definitie altijd verkeerd. Laten ze ons nu ook beschermen tegen gevaar. En tegen houden om bepaalde stappen te zetten die we beter niet doen kunnen maar wel overwegen te nemen.

Kortom, angst zowel positief als negatief, maar hou de angst onder controle en blijf dicht bij jezelf!

Veel liefs,

Marije

Sfeer, kerstverlichting en chocolademelk!

Heerlijk, daar ben ik dan weer. Eindelijk vond ik weer is de rust lekker te gaan bloggen. Sinds weken heb ik eindelijk is de tijd een stukje voor mij uit te typen voor jullie maar ook voor mijzelf! Er begon immers weer wat in mij te borrelen, het gevoel van 'ik wil schrijven en wel nu!' 








Houden jullie ook zo van de herfst? Lekker met dekentje en een goed boek je verstoppen in een lading kussens die liggen op je bed, natuurlijk onder het genot van een heerlijke kop thee of chocomelk, met bergen slagroom ofcourse! Persoonlijk zijn de herfst en de winter mijn favoriete seizoenen. Gek hé? Nee, ik ben niet zo'n fan van een plakkerige en vooral warme zomer. Echter, kan ik de lente ook waarderen.




Ik heb dus eigenlijk lekker 3 favoriete seizoenen!:) 
Maar toch vind ik dat de herfst en het winterseizoen een magische tintje met zich mee dragen. We bevinden ons onder de mensen die we lief hebben en vieren allemaal toffe feesten zoals kerst en nieuwjaar. Een ander voordeel het hele huis hangt rond de winter vol met de heerlijkste geuren en natuurlijk kerstlampjes!

Zelfs de regen kan ik van het herfst seizoen accepteren en stiekem ook nog van genieten! Hoe heerlijk is het als de regen op je zolderraam tikt en jij lekker warm op je kamertje zit na een lekkere douche of bad, nog beter als je het mij vraagt! Kortom, herfst wat hou ik toch van je!

Persoonlijk vind ik de herfst ook goed samen gaan met de kleding style waar ik van houdt. Zoals de meesten mensen om mij heen wellicht weten ben ik helemaal gek van vintage en van alle kleuren die dit seizoen bij zich draagt. Mos groen, okergeel, donkeroranje, rood. Persoonlijk kan ik nooit te veel rokjes, jurkjes en andere leuke dingen in mijn kleding kast hebben.

Ja, ik ben een ijdeltuit, dat is iets wat ik heel goed weet. Maar ik kan gewoon heel erg genieten van het feit dat ik s'morgens bepaal wat ik aan ga doen die dag! Tjah, de een wordt blij van een nieuw computerspel, en de ander zijn dag is helemaal goed als die een mooie combinatie bedenkt, en ook nog leuk vind staan.




Nog een voordeel van de herfst vind ik de prachtige kleuren in de wereld, de bomen die langzaam van kleur veranderen. Ook staan alle kleuren de bomen prachtig. Zelfs op de grond na het vallen van deze kleine pareltjes liggen ze er mooi bij, met ieder een mooi persoonlijk kleuren jasje. Of ze vliegen lekker door de lucht. Ja, de Herfst draagt zoveel sfeer met zich mee! 

Over sfeer gesproken, ik zat net op de fiets en wilde een moeder en kind passeren. Nu ging het jongetje spontaan aan de kant om aan te geven dat ik langs hem fietsen mocht. Als teken van waardering besloot ik hem een glimlach te geven. 

Na bij het stoplicht aangekomen te zijn moest ik even wachten en keek ik wat om mij heen per toeval passeerde moeder en kind nu mij. Ik keek ze even aan en nu bleek dat het zoontje contact met mij zocht om naar me te zwaaien. Zomaar spontaan kreeg ik een glimlachend gezicht en hij zwaaide hartelijk naar mij.

Dit heeft mijn dag gemaakt. Kinderen zijn zo puur en eerlijk. Een spontane glimlach en een zwaai naar jouw persoonlijk geven je een gevoel in je hart dat niet in woorden uit te drukken valt. Met zoiets kleins als een glimlach maak je een kind gelukkig als hij ruimte vrij maakt voor jou persoonlijk. 
De moeder in kwestie fietste vooraan en heeft niks gemerkt. 
Maar wat een liefdevolle zoon heeft ze.
Dit soort kleine kwesties is net dat wat het verschil maakt in het leven als je het mij vraagt.

Waar krijgen jullie een gelukkig gevoel van?

Veel liefs,

Marije