Weer bloggen, en jezelf (durven) zijn!

Hooooi, dit is een tijd geleden zeg! De laatste keer dat ik schreef scheen de zon nog, en nu lijkt de herfst opeens terug in ons landje. De laatste keer voelde ik de zon in mijn nek schijnen en nu voel ik een koud briesje door mijn zolderraam komen. Vandaag wil ik het is hebben over iets wat al een langere tijd door mijn hoofd gaat. Namelijk jezelf (durven) zijn.

Ik weet dat mijn leeftijdsgenoten en zelfs de volwassenen om mij heen worstelen met jezelf durven zijn. Maar soms vraag ik mij wel is af, iedereen schaamt zich toch wel is? En niemand is toch perfect? Maar toch proberen we ons dag voor dag anders voor te doen zodat onze kleine of grote imperfecties nooit zichtbaar zullen worden. Met de reden dat mensen daar wel is een mening over hebben kunnen. Mensen zijn onzeker dat is een feit maar de 1 uit dat weer heel anders dan de ander. Maar de onderliggende reden is dat we bang zijn onze echte ik onder ogen te zien. Omdat we bang zijn dat die gene niet de gene is die we willen zijn of moeten zijn. Maar het grappige is dat je die gene altijd al bent geweest.

Ik betrap mij er regelmatig op dat ik mijzelf niet volledig wil laten zien aan de buitenwereld, bang voor wat mensen daar wel niet van vinden zullen. En ja dit is nu precies een imperfectie van mij. Maar moet ik mij hier dan voor schamen? Nee, ik vind van niet. Ik mag toch zeker zijn wie ik ben? Ja,
ik ben imperfect en dat is nu net waar ik zo trots op ben.
Mijn doel met dit bericht is het bespreekbaar te maken.
 Ik ben van mening dat je pas je mooie kanten zien kunt als je ook je minder goede kanten accepteren kunt. Zo ben ik sinds de basisschool heel erg veranderd. En dit is weer omdat ik mijn imperfecte kanten steeds meer onder ogen zien kan. Maar ook omdat ik ze steeds beter accepteren kan.

Ik vind mensen dapper als ze schrijven of durven zeggen dat ze imperfect zijn. 

Ik zou op verschillende manieren op iemand kunnen reageren, als iemand het gewoon naar buiten durft te brengen. 

1. Dat ik het raar vindt  en mensen vervolgens niet in hun waarde laat.  
2. Of dat ik het een enorme kracht vind en ik het alleen maar respecteren kan en iemand bijvoorbeeld beloon met een mooi compliment. En zo dus aan te geven dat het dapper van die gene is. 

Geef maar toe jij dacht dat je de eerste reactie zou krijgen als je naar jezelf en je eigen imperfecties zou durven kijken. Maar je zult zien dat dit niet de waarheid is. En dat jij de enige bent die optie 1 jezelf verwijd. Bijna iedere persoon zal je reactie de 2e geven puur omdat ze niet zoveel met jou bezig zijn dan jij denkt. Zij zien het positieve in van wat je hen verteld, en zullen dit respecteren.

Onzekerheid, het is het heel diep monster in je dat je het idee wil geven dat je niet zo mooi of slim als de ander bent.
En dat we dit maar is snel veranderen moeten.
Maar stel je werkt hieraan mee wat gebeurd er dan denk je? Juist, je springt in een bodemloze put. Zonde, want heb je eenmaal het ene punt opgelost dan doet het volgende punt zich alweer snel aan. En zo ga je als maar door in deze visieusecirkel. Dus ik zou zeggen doorbreken die cirkel! Tenzij je lekker in deze cirkel wilt blijven draaien dan moet je dat vooral doen. Het vergt moet om imperfect te zijn. Maar laat vooral gaan wie je denkt te moeten zijn. Ik hoop dat mensen hier wat aan kunnen hebben. Ookal zijn het er maar een paar, dan heb ik zelfs dan een klein groepje mensen iets waardevols mee kunnen geven. En dat was mijn doel!

Ook ik had stiekem nog een momentje dit bericht niet te willen plaatsen omdat erin staat dat ik imperfect ben zelfs met nog duizenden unieke mensen om mij heen. 

Maar dat is toch menselijk en heel normaal? 

Wat zijn jullie ervaringen op het gebied van onzekerheid of imperfectie? Dit is iets waar ik heel erg benieuwd naar ben. Wellicht kunnen mensen dan opmaken dat het heel normaal is om onzeker en imperfect te zijn!

Ik wil jullie dan ook mee geven dat het beginnen met bloggen voor mij een een hele stap was. 

Mede omdat niet veel mensen in mijn omgeving schrijven of bloggen. Maar ik houd hier wel erg veel van. 

Dus wat houd me tegen niks toch? 

Nooit heb ik er aan durven toegegeven maar opeens viel het kwartje en dacht ik ga het doen ik ga het echt doen! En tot op de dag van vandaag heb ik er nog geen minuut spijt van gehad. En weet iedereen om mij heen dat ik ervan houd. Niet iedereen zegt er iets over (en dat hoeft ook helemaal niet natuurlijk)

Maar als ik iets hoor is het positief. En dit doet je goed en waardeer je. En door ervaring leer je stukje voor stukje jezelf te accepteren. 

Ik hoop echt dat de mensen die dit lezen ook een ervaring durven achter te laten netzo als ik net deed. Maar dit hoeft natuurlijk niet omdat ieder het ontdekt als ze daar klaar voor zijn. Als je het helemaal gelezen hebt waardeer ik dat echt want dit is iets waar ik allang over nadenk en echt graag is de wereld in gooien wilde. 

Heel veel liefs, 

Marije